Heitelân (integrale versie)

 

“Heitelân”

Tekst en muziek door Mirthe & Rémy Verneuil.
Album: “D’ici et d’ailleurs” (nog niet uitgekomen).


Een live-opname van de integrale versie van “Heitelân” tijdens het Festival des Terres Celtes in Boisgervilly (Bretagne, Frankrijk) op 7 juni 2025. Dit is de integrale versie van het liedje, u kunt de clip van de verkorte versie hier bekijken.

Hieronder de integrale tekst, met daarnaast de Nederlandse vertaling.

Toen Nerthus en Njord elkaar liefhadden en Friesland verwekten

voorzagen zij haar van een lijf met sobere en statige vormen,

met koud en vochtig vlees, met een streng en nobel gezicht

in rechte lijnen, vol ingetogenheid en afstand.

En de weilanden werden omzoomd met elzen en essen.


Vervolgens groeiden onze Friese Ask en Embla, vrijheidslievend,

door de wens om met hun hoofden het hemelsgewelf aan te raken.

Ze hinkelden van de ene naar de andere horizon,

om daar hun haardossen - die op zonnen lijken - te plaatsen

terwijl het doorluchtig firmament zich vulde met illustere wolken.


    Je weet: er bestaat tussen land en mensen

    een diep en innig verband.

    En weet je, in mijn hart en in mijn daden

    draag ik mijn vaderland!


Hun land bestond uit veengrond, moerassen en eilanden

overgeleverd aan een zee van ontembaar temperament,

immer onbedwingbaar, soms opdringerig.

Zoveel diepte, zoveel gemoed om te temmen,

zoveel dat er dijken, wallen en heldendaden uit opdoken.


Tussen de veranderende grijze bergen die de wolken werden,

onvermoeibare, wilskrachtige, niet moe te krijgen reiziger,

baant het licht een weg, hoe diffuus het ook mag zijn.

Het zoekt door terpen en karrensporen, een bijzondere blik.

Het ziet de Fries die zijn eigen weg gaat.


        Je weet: er bestaat tussen land en mensen...

Doe’t Nerthus en Njord elkoar leafhiene en Fryslân oansetten

foarseagen hja it fan in liif mei sobere steatlike foarmen,

mei kâld en damp fleis, mei in strang en nommel gesicht

yn rjochte linen, fol ynbannichheid en ôfstân.

En de greiden waarden beseame mei elzen en esken.


Dêrnei groeiden ús Fryske Ask en Embla, frijheidsleavjend,

troch de winsk om it himelferwulft te tippen mei de hollen.

Hja hinkelen fan de iene nei de oare eachein

om dêr har hierbosken – dy’t op sinnen lykje – te pleatsen

wylst it trochloftige firmamint him folde mei yllústere wolken.


Do witst: der bestiet tusken lân en minsken

in djip en ynlik ferbân.

En witst: yn myn hert en yn myn dieden

draach ik myn heitelân!


Harren lân bestie út feangrûn, sompen en eilannen

oerlevere oan in see fan ûnbedimber temperamint,

jimmer ûnbetwingber, soms optwingerich.

Safolle djipte, safolle gemoed om te bedimjen,

Safolle dat der diken, wâlen en heldendieden út opdûkten.


Tusken de feroarjende grize bergen dy’t de wolken wurde,

trochsettende, wilskrêftiche, net wurch te krijen reizger,

wrot it ljocht him in wei, hoe dizich’t it ek wêze mei.

It syket troch terpen en weinspoaren, in bysûndere blik.

It sjocht de Fries dy’t syn eigen wei giet.


Do witst: der bestiet...